Η “Αόρατη Κλωστή” είναι μια ταινία που πρέπει οπωσδήποτε να δεις αν αγαπάς την μόδα. Τη Πέμπτη 1η Φεβρουαρίου, στην Εθνική Λυρική Σκηνή, έλαβε χώρα η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας, στην οποία και παρευρέθηκε και ο ίδιος ο Daniel Day Lewis.
Ο σκηνοθέτης Πολ Τόμας Αντερσον ζωντάνεψε με μια δόση ρομαντισμού και μυστηρίου τα μυστικά του μικρόκοσμου της υψηλής ραπτικής στο Λονδίνο της χρυσής δεκαετίας του ’50, ενώ ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις που υποδύεται τον (φανταστικό χαρακτήρα) μόδιστρο Ρέινολτς Γούντκοκ σκιαγραφεί έναν εκκεντρικό, εμμονικό σχεδόν, σχεδιαστή ρούχων της καλής κοινωνίας της εποχής. Έναν εικονοκλάστη Λονδρέζο σχεδιαστή που αν κοιτάξεις προσεκτικά αποτελεί μια σύνθεση από πολλούς γνωστούς couturiers του χθες και του σήμερα: η «κολλαριστή» εμφάνισή του θυμίζει αμυδρά τον Καρλ Λάγκερφελντ, η συνήθεια να ράβει σημειώματα μέσα στα ρούχα ήταν κάτι που έκανε στ’ αλήθεια ο Αλεξάντερ Μακ Κουίν, ενώ η ενεργή συμμετοχή της αδελφής τους στη δουλειά ήταν πρακτική του Κριστομπάλ Μπαλενσιαγκά αλλά και του Τζάνι Βερσάτσε. Φήμες λένε πως ο χαρακτήρας της ταινίας είναι απόσταγμα πολλών διαφορετικών σχεδιαστών και πως δε βασίζεται σε μία προσωπικότητα.
Κάποιοι υποστηρίουν πως ο Balenciaga έχει πολλά κοινά με τον Woodcock, συμπεριλαμβανομένης της φήμης τους ως ασυμβίβαστες προσωπικότητες. Και οι δύο άρχισαν να ράβουν μαθαίνοντας στα πόδια της μητέρας τους, και είχαν έγκαιρη και συνεχή υποστήριξη από τους αριστοκράτες.
Από την άλλη πλευρά, οι The New York Times, υποστηρίζουν πως η ταινία ενσωματώνει στοιχεία της ζωής του Charles James. Ο ίδιος ο Άντερσον παραδέχτηκε σε συνέντευξη του στο Weekly Entertainment ότι “γενικά δεν είχα γνώσεις ή ενδιαφέρον για τον κόσμο της μόδας μέχρι που άρχισα να ανακαλύπτω τον Cristóbal Balenciaga”.
Η ταινία αντανακλά τη σχεδιαστική δυναμική της εποχής, καθώς η δεκαετία ανάμεσα στο ’50 και το ’60 είναι εκρηκτική. Η οικονομική ευημερία και η ανύψωση του βιοτικού επιπέδου έδωσαν περιθώρια ανάπτυξης στην υψηλή ραπτική. Η Δεκαετία του ’50, αντιπροσωπεύει κυρίως τη νέα γενιά. Ήταν η πρώτη φορά που οι νέας ηλικίας άνθρωποι απέκτησαν δική τους μόδα, στυλ και εμφάνιση, επηρεασμένη από πρότυπα του κινηματογράφου και τραγουδιστές. Απαραίτητα στοιχεία για την εμφάνιση τους ήταν τα δερμάτινα, τα τζιν, οι κλος φούστες, τα πλεκτά, τα κοτλέ και τα παπούτσια μπαλαρίνες για τα κορίτσια. Παράλληλα με αυτή τη μόδα ο Christian Dior προκαλεί ξανά αίσθηση ανεβάζοντας το μήκος της φούστας στα λίγα εκατοστά κάτω από το γόνατο και συνδέοντας τη ραπτική με τα γράμματα του αλφάβητου. Έτσι γεννιέται η γραμμή Α (στενή στο πάνω μέρος και ανοιχτή κάτω), η γραμμή Η (ίσια και αυστηρή) και η Υ (ανοιχτή στην πλάτη και στενή προς τα κάτω).
Στο Παρίσι αναπτύσσονται δύο διαφορετικές τάσεις στην υψηλή ραπτική. Από τη μία μεριά η Channel προσπαθεί να συνδυάσει τη ραπτική με την άνεση, θέτοντας το ρούχο στην υπηρεσία του σώματος. Από την άλλη, κάποιοι σχεδιαστές δείχνουν να ασχολούνται μόνο με την εντύπωση που προκαλούν οι δημιουργίες τους. Ενώ την ίδια επόχή ο Christobal
Balenciaga διακρίνεται για το ταλέντο του στα ντραπαρισμένα υφάσματα, με δημιουργίες από σταθερό χοντρό μετάξι και ταφτά που μοιάζουν με γλυπτά.
Αλλά και η ιεραρχία μέσα στους οίκους ήταν το ίδιο δομημένη όσο και τα φορέματά τους. Στην κορυφή της ιεραρχίας του ατελιέ ήταν η directrice, αυστηρή και παντοδύναμη, αφού μπορούσε ακόμη και να απορρίψει πελάτισσες.
Με τις αλλεπάλληλες κοινωνικές και οικονομικές μεταβολές η μόδα μεταφέρθηκε από τα ατελιέ και τα δοκιμαστήρια στις μπουτίκ και στους δρόμους. Οι οίκοι μόδας αναζήτησαν νέες αγορές. Δημιούργησαν αρώματα, άνοιξαν καταστήματα και έδωσαν τα δικαιώματα από μερικά σχέδιά τους σε ξένους κατασκευαστές. Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1950 οι κορυφαίοι οίκοι είχαν γίνει παγκόσμια brands.
Η ταινία σε μεταφέρει σε μία άλλη εποχή μεσω της σκηνοθεσία, της ερμηνείας, των σκηνικών, των κοστουμιών και της μουσικής επένδυση. Γι’ αυτό το λόγο, οι 6 υποψηφιότητες για τις οποίες έχει προταθεί η ταινία, φαντάζουν μάλλον λίγες.
Επιμέλεια: Γκανιάτσα Δέσποινα